ولادت امام حسن علیه السلام
بسم الله الرحمن الرحیم
پانزدهم ماه رمضان سالروز میلاد سرداری است که در دوران امامتش فاجعه‌های مختلف توسط امت در اسلام رخ داد.
بنی‌امیه با تشکیل حکومت نبوی در مدینه الرسول شاهد فتوحات اسلامی بود و خاصه پس از فتح مکه تمام هستی و آبرو و حتی حکومت ظاهریش را از کف رفته یافت و دیگر در بین مردم و قبائل عرب هیچ جایگاهی نداشت.
با خلافت عثمان و سیطره امویان بر شهرهای اسلامی سعی بر آن کردند که با تطمیع خواص و تبلیغ گسترده از فضائل برخی از چهره‌های بنی‌امیه برای عوام چهره دینی به این قبیله ملعونه عنایت کنند.
این تطمیع و تبلیغ تا حدود زیادی خصوصا در سرزمین‌های شام موفق بود و مسلمانان چهره اسلام را در عملکرد اینان و حاکمان عیاش اموی جستجو می‌کردند و می‌یافتند.
با امامت و خلافت پنج ساله حضرت علی علیه السلام برخی از این دسیسه‌ها برملا شد ولی سادگی مردم و نیرنگ و دغل‌بازی امویان باعث شد که باز هم امویان و حاکم آنان یعنی معاویه پیروز کارزار باشند.
پس از شهادت امیرالمومنان، کار بر امام مجتبی سخت گردید چراکه معاویه باز هم با همان نقشه همیشگیِ امویان در مقابل امام حاضر شد و تمام سرمایه خود و شهرهای اسلامی را خرج تطمیع سرداران و فرماندهان لشگر امام حسن نمود و در اقدام دیگر شروع کرد در بین خواص از توانمندی سپاهش تبلیغ کردن و بدین‌سان خواص و فرماندهان با به جیب زدن پول‌های اموی و سکه‌های طلا میدان کارزار را رها کردند و عوام از ترس جان به میدان نیامدند و اینجا نقشه سوم اجرا شد که تبلیغ برای فضائل نداشته معاویه بود که او کاتب وحی و دائی مومنان و فاتح بلاد اسلامی و محبوب نبی و…. قلمداد گشت و جنگ با او را جنگ در مقابل دین قلمداد گشت.
حال امام با فرماندهان فراری و برخی خائن و مردمی فریب‌خرده تنها ماند و البته با چند مومن در کنارش.
صلح امام محصول چنین مسئولان پول‌پرست و چپاول‌گر و امت ساده و نابخرد است که در وقت انتخاب اموی را می‌جویند و علوی را کنار می‌نهند.
پس از صلح نیز همین امت که امام خویش را تنها گذاردند و در موقعیت خاص او را یاری نکردند و حتی از شهرشان قدمی بیرون نگذاشته بودند، صلح امام را خیانت به دین قلمداد کردند و او را مورد تعرضات متعدد زبانی و حتی عملی قرار می‌دادند.
این دوران، دوران افول اخلاق بود.
امویان سفرهای تجاری اهل مکه و مدینه را محدود کردند و به آنان از بیت المال مواهبی عطاء می‌نمودند این امر باعث شد گام‌های سقوط اخلاق در بین جوانان دو شهر اسلامی برداشته شود و فساد رواج یابد و امام در این بین تمام اهتمام خود را در ترویج دین‌داری و اخلاق‌مداری مصرف نمود.
اگر اهتمام امامین شهیدین یعنی امام حسن و امام حسین علیهما السلام نبود شهرهای مکه و مدینه هیچ اثری از دین نداشت.
سردار بزرگ اسلام و فاتح نبردهای متعدد اسلامی یعنی امام حسن در دوران امامت خویش آنچنان تنها ماند که حتی بانوی او نیز به او پست کرد و خنجر بر دل او می‌نشاند و عاقبت او را به شهادت رساند
